En dat is grotendeels te danken aan de uitmuntende kwaliteiten als piloot van Patrick 'Paddy' Hopkirk. Maar beginnen doen we bij het begin, dus we draaien de klok weer zes jaar terug en we belanden in 1960, zes maand na dat de eerste Mini te koop was. Veel privé piloten schreven deze kleine, maar potente, wagentjes in voor de rally van Monte Carlo. Hoe goed ze ook hun best deden, winnen lukte niet. De snelste Mini van het duo Riley & Jones eindigde zelfs maar op de 23ste plaats.

Een tijd later, in 1962, haalde Mini de krantenkoppel op een infameuze wijze. Toen een van de vliegende Finnen, *Rauno Altoonen ('the rally professor*') voor de eerste keer aan de startlijn verscheen in een Mini Cooper. Het kon spijtig genoeg ook zijn laatste keer zijn. Tijdens een accident ging zijn Mini aan het rollen en had hij nog maar net een drietal seconden om te ontsnappen voor de Mini in brand schoot. De andere Mini's behaalden ook geen al te best resultaat, ze finishten als 26 en 77ste. In de lijsten zagen we toen wel twee namen verschijnen die later nog geschiedenis zouden schrijven, Timo Mäkinen, ook in een Mini Cooper & de Ier Patrick Hopkirk, in een Sunbeam Rapier.

Een jaar later stond de Ier er weer in Monte Carlo, maar deze maal aan het stuur van een Mini Cooper. Hij werd toen tweede in zijn klasse en zesde in het algemene klassement. Zeker geen slechte prestatie, maar de Fin Rauno Altoonen die een jaar eerder ontsnapt was uit de vuurzee deed het beter en werd derde in het algemene klassement en winnaar van zijn klasse.

Het volgende jaar, 1964, beloofde nog meer goeds te brengen voor de kleine Britse wagentjes. De Mini Cooper S was gearriveerd. Eerder werd altijd de gewone Mini Cooper gebruikt met zijn 995cc motor, 56 pk en een 0-100 tijd van 19 seconden. Nu was er de Cooper S, een geëvolueerde versie met 1071cc, 70 pk en een sprintcijfer van een 13 seconden. Een immens verschil met de vorige generatie, dus er werd sterk ingezet op de Mini Coopers.

Het era van de amateurs kwam tot einde en er verschenen steeds meer fabrieksteams aan de startlijnen. British Motor Company, de holding over Austin & Morris deed mee met maar liefst 6 exemplaren. Het beloofde nog steeds knokken te worden voor de Mini's, hun concurrentie was zeker niet te onderschatten. Vooraan stond de Ford Falcon met diens immense 4,7l V8 motor, gevolgd door de Volvo P544 en de Mercedes Benz 300 SE. Ook Volkswagen deed mee, hun 1500 bestuurd door Pauli Toivonen (vader van [de legendarische Henri Toivonen][1]). Citroën hoopte ook op een overwinning, ze zonden maar liefst vier Citroën DS'n in.

Er werd toen ook al met handicaps gewerkt naargelang de motorinhoud. Aangezien Ford de grootste had, een massieve 4,7l V8 kregen zij ook de grootste handicap. Door hun grotere longinhoud moesten zij veel sneller rijden dan de rest, anders zouden zij strafpunten krijgen.

in de eerste etappe van de rally, de reis naar Saint Claude (net boven Genève), een reis van 600 km, bleef de Ford constant aan de leiding, maar op de voet (16 seconden) verbazend genoeg gevolgd door Paddy Hopkirk in zijn Cooper S. Toch, de Mini's waren niet gebouwd voor snelheid, dus ook op de volgende etappe van 46 km moesten zij de Ford weer laten voorgaan. Paddy Hopkirk zakt terug naar de derde plaats, Timo Mäkinen blijft nummer vijf.

De Col du Turini beloofde de beslissende etappe te worden, een parcour met scherpe bochten en sneeuw op 1,6 km boven de zeespiegel. Deze nacht van de lange messen (niet te verwarren met de Röhm-Putsch van het Nazi Regime in 1934), genoemd naar de manier waarop de koplampen door de nacht gleden, ging een zeer spannende gebeurtenis worden. De teams zetten hun speciale tactieken in, zoals ice scouts die tot vlak voor de rally zelf over het circuit reden en de piloten waarschuwden voor gevaarlijke plekken.

Hoe goed hun speciale taktieken ook mochten zijn, Ford's handicap heeft hen de das omgedaan. Om geen strafpunten te krijgen moesten zijn tegen een aanzienlijke snelheid over het parcours rijden. Maar hun immense gewicht, massieve afmetingen en achterwielaandrijving bleek geen winnende combinatie te zijn in de sneeuw. De kleine Mini schoot als een vinnige kat door de sneeuw en maakte zijn gebrek aan kracht meer dan goed. Aangekomen aan de finishlijn staat de Ford Falcon (Ljungelfdt) 17 seconden voor, maar dankzij de handicap-formule staat Paddy Hopkirk toch op de eerste plaats met zijn Cooper S.

Ljungfeldt kon alleen nog maar winnen als hij een uiterst snelle tijd neerzette op het Grand Prix circuit van Monaco, tevens het laatste jaar dat dat circuit zich in de rally van Monte Carlo bevond. Ljungfeldt jaagt de Falcon over het circuit, maar Hopkirk laat niet los - hij finisht maar een halve minuut later. Met 2536,2 punten wint Paddy Hopkirk de wereldbekende Rally van Monte Carlo. Ljungfeldt eindigde tweede met 2566,7 punten.

Zo bewees de Mini uiteindelijk veel meer te zijn dan een kleine econmische wagen, hij bewees zelfs monsterlijke Amerikaanse muscle machines te kunnen verslagen. In de komende jaren kwam Mini nog een aantal keren terug om te winnen, al lukte dat niet altijd. In 1968 was Mini's succesverhaal over en trokken ze zich terug uit de rally van Monte Carlo. [Legendarische rally wagens komen en gaan][1], maar Paddy Hopkirk's overwinning blijft bestaan. Tot op de dag weet elke zelf respecterende rally fanaat de betekenis van '33 EJB': de nummerplaat van Hopkirk's Mini Cooper S.

Als je zelf een wallpaper wil toevoegen, doe het gerust in de comments. Mocht je een idee hebben voor een volgende wallpaper woensdag, deze zijn ook altijd welkom.

Noot: Niet alle foto's dateren van 1964, of zelfs van de Monte Carlo rally.

**Update: wallpapers staan nu in de nieuwe galerij en kunnen daar via de knop "Download deze foto" gedownload worden.

*Bronnen: SeriousWheels.com, Rallybuzz, TheItalianJob.com