Deuren, ze zijn de dunne grens tussen de expressieve buitenkant en de luxueuze binnenzijde van een wagen. Hoewel het voor negentig procent van de voertuigen een object is, een deel van de constructie zowaar, verwerft die andere tien procent een cultstatus dankzij deze entrez-vous objecten.

Denk maar aan de extravagante vleugeldeuren die de tijdloze Mercedes 300SL sierden. Die waren zelfs zo tot de verbeelding sprekend, dat “Den Amerikaan” er ook moest hebben (dixit: DMC DeLorean). Dan hebben we de schaardeuren. Deze gimmick van elke echte Lamborghini hield het midden tussen “uitermate cool” & “kijk naar mij, ik kan vliegen”. Desalniettemin had het zo’n impact op de maatschappij dat Johnny’s het ook op hun Golf MK3 moesten hebben.

Nemen we een ezelsbruggetje (of beter: een Ferry) naar Engeland, dan komen we dankzij Rolls-Royce bij de Suicide doors uit. Tot in de jaren ‘40 was het normaal dat wagens hun deuren naar “de verkeerde kant” opengingen. Gaandeweg ontdekte men echter dat je, in de tijden zonder gordel, gemakkelijker uit de wagen kon vallen als je per ongeluk de deur opendeed tijdens het rijden (de wind duwt de deur verder open). Gangsters waren trouwens wel fan van die deuren. Ze vergemakkelijkten het smijten van slachtoffers uit rijdende wagen wegens het helpende handje van de wind. Hoewel constructeurs overschakelden naar conventionele deuren, bleef Rolls-Royce vasthouden aan hun zelfmoorddeuren uit gangsterland. Wat natuurlijk iets zegt over het cliënteel.

Misschien wel de gekste in de wereld der autoproductiedeuren zijn de deuren op een BMW Z1. Zwaaien ze open? Draaien ze om? Doen ze een dansje? Nee, ‘tig malen straffer. Ze zinken gewoon naar beneden in de carrosserie. Een trucje waar kapitein Zepos nachtmerries van had.

Het kneusje van de groep in de annalen der autodeurhistorie is echter de schuifdeur. Deze, meest praktische vorm van deuropening, werd al vlug geassocieerd met de plaatselijke loodgieter en tv-installateur. De leuze: “Voor bestelbusjes groot en klein, moet je bij schuifdeurinstallateur Walter zijn,” sierde dan ook jarenlang menig pand in de jaren vijftig. Tot autoconstructeurs het af fabriek aanboden. Het betekende het einde van Walters gloriejaren.

Mettertijd werden schuifdeuren ook toegepast op “gewone wagens”. Ter mijner spijt moet ik wel meedelen dat, dankzij de “cool-factor” van de uitgekozen wagens (Peugeot 1007, Chrysler Voyager, Ford B-max), schuifdeuren nooit zijn doorgebroken naar alle lagen in de wagenbevolking. Zo ga je niet vlug een BMW 1-serie met schuifdeuren zien. Lamborghini met glijdende deuren? Die houden het wel bij vliegen. En een Rolls Royce met schuifdeuren? Laat me niet lachen...

Maar waarom eigenlijk? Er is niets praktischer dan schuifdeuren in de autowereld. Ongelooflijk veel ruimte om in te stappen, nooit meer druk maken over openslaande deuren op een parking en beter nog, parkeerplaatsen kunnen smaller worden waardoor er gewoon meer kunnen zijn op deze aardkloot.

Nee, ik ben pleiter voor de schuifdeur. Buiten de minimale invloed op het design, vergemakkelijken ze het leven exponentieel. Dus kom op premiumboys, nu dat ik kan Facetweeteren & mailen in de wagen, wil ik ook via een schuifdeur kunnen instappen. Doe het voor de vergrijzende bevolking. Doe het om een einde te maken aan de parkingdeurklopperij.