Eind jaren 60 had niet enkel Martin Luther King een droom. Bruce Mohs, een Amerikaan uit Wisconsin en eigenaar van een vliegtuigservicebedrijf, droomde van een wagen die de wereld zou veranderen. Niet op het vlak van rijgedrag, wel op het vlak van veiligheid en instap. De - nogal kitscherig genaamde - Ostentatienne Opera Sedan was het resultaat. Een mastodont van een wagen rollend op met stikstof gevulde banden die zo in de vloot kon opgenomen worden van The Beetles.

Extravagant

Je kon dan ook niet naast het design kijken. Letterlijk, want met een gewicht van 2.600 kilogram en een lengte van 6,2 meter doet 'ie de moderne Rolls-Royce Wraith aanvoelen als een kleintje. Daarnaast pronkt de Ostentatienne Opera Sedan met een overvloed aan bling bling, gouden accenten en een grille waar Audi en Bentley enkel maar van kunnen dromen. Binnenin was het dan weer ruimte troef en was alles aanpasbaar aan de wensen van de klant. Oosters tapijt aan je voeten, walnoothout op het dashboard en een verstopte koelkast... alles kon.

Het ultieme designstuk was echter de deur. Juist ja, geen meervoud. Instappen deed je namelijk via een gigantisch openzwaaiend luik achteraan. Waardoor je meer dan ooit het gevoel had een privejet voor de openbare weg in te stappen. Het voordeel hiervan was dat de flanken konden versterkt worden met stalen buizen om inzittenden te beschermen tijdens een crash. De impactzone stond evenwel nog in zijn kinderschoenen in de automobiele sector.

Z'n tijd vooruit

Bruce Mohs stelde een exclusieve productie voorop van zo'n 3 à 4 exemplaren per jaar. Echter werden er nooit meer gebouwd dan het originele prototype. Niemand was blijkbaar klaar voor z'n landsloep met 250 pk sterke V8. Straf, gezien de vraagprijs van 19.600 dollar (pakweg 120.000 euro anno 2015). Want geef nu toe, zet dit naast een Rolls-Royce van die tijd en de Brit verbleekt naast de supersize Amerikaan.