Een serieuze sportwagen met een manuele versnellingsbak; het wordt hoe langer hoe meer een zeldzaamheid. Dat betreurt niet alleen de gemiddelde autofanaat, maar ook een fabrikant als Toyota. Daar kregen ze namelijk de ene na de andere smeekbede in hun brievenbus van klanten die toch liever een handbak in hun nieuwe Supra hadden gezien, en met name de sportieve GR-afdeling van het merk kon zich daar wel bij aansluiten. De ingenieurs zijn dan ook meteen aan het werk gegaan om een manuele versnellingsbak te ontwikkelen specifiek voor de GR Supra. Voor paragrafen over de praktische of esthetische kant van deze sportieveling kan je dus bij onze test over de Supra-met-automaat terecht; dit is er eentje voor de fun!

Geen – we herhalen – géén BMW-bak

Laat ons toch eerst even de technische kant bekijken, want we horen het je al van ver denken: “Als de motor bij BMW vandaan komt, is die bak dan ook niet gewoon uit de Beierse rekken geplukt?” Wel, niet helemaal. Toegegeven: wanneer je die pook op iconisch irritante wijze in zijn achteruit schakelt – door hem in eerste versnelling te duwen, maar dan net iets harder dus – voel je je wel meteen in een BMW. Dat ligt er simpelweg aan dat de onderdelen van de versnellingsbak grotendeels bij ZF vandaan komen, waar ook de Duitsers hun poken kopen. Toyota verzekerde ons echter dat de samenstelling van die onderdelen anders is dan iets wat je in de BMW-catalogus zou vinden, en dat merk je in zekere zin ook aan de combinatie van de motor en de bak.

Zo kan je de handbak van de GR Supra enkel verzoenen met de 3.0-liter zes-in-lijn, terwijl je een klassieke pook enkel in de technisch gelijkaardige BMW Z4 zult vinden wanneer er een viercilinder in het vooronder ligt. Waar BMW de manuele versnellingsbak dus eerder ziet als een budgetvriendelijk alternatief, wordt die bij Toyota net in de markt gezet als de keuze van de liefhebber. Dat zet Toyota ook nog eens in de verf met een eigen toevoeging aan de handbak: het iMT-systeem. Die ‘Intelligent Manual Transmission’ kenden we al uit de GR Yaris en helpt je om de schakelovergangen vloeiend en efficiënt te houden door hier en daar een dotje tussengas te geven. Dat kan je naar wens ook uitschakelen indien je toch liever zelf geniet van een spelletje heel-and-toe.

Pedaaldansen

In afwachting van onze cursus pedaaldansen lieten wij de iMT-functie dus zijn werk doen wanneer we de pitstraat voor het eerst uit reden en het Monteblanco-circuit nabij Sevilla betraden. Het duurde welgeteld twee bochten voor wij tot de conclusie kwamen: dit is de plezantere Supra. Dat ligt voor de duidelijkheid niet aan de kwaliteit van die automaat – want die biedt best een knappe balans tussen comfort en sportiviteit – maar wel aan hoe leuk de nieuwe handbak is om te bedienen. Er zit een bepaalde mechanische finesse in de manier waarop hij reageert, die we soms eerder in oudere en puurdere sportwagens zouden thuisbrengen. Zo is de slag eigenlijk niet bepaald kort en is de pook zelf ook helemaal niet licht, maar dat doet geen afbreuk aan de beleving. Wel integendeel: daar hebben ze net om gedaan, want Toyota’s ingenieurs ontdekten dat het schakelgevoel aangenamer was indien ze gewoon 200 gram dood gewicht aan de pookknop toevoegden… Dus dan deden ze dat maar.

Niemand steekt dus onder stoelen of banken dat het rijden met deze manuele GR Supra meer werk is, maar je krijgt er ook heel wat meer voldoening voor terug. Met een beetje hulp van die iMT-technologie zijn de terugschakelmomenten lekker vlot, en je kan zijn 340 pk en 500 Nm koppel ook precies goed doseren tijdens het bochtenwerk. Daardoor laat deze sportwagen zich nog meer dan voorheen ‘met het gaspedaal besturen ‘ – zoals dat in de sector dan klinkt. Dan voel je het gewicht en dus de grip veranderen op de assen en danst de auto lichtvoetig door de bocht. Je merkt het dus al: de GR Supra is – vooral met die handbak – geen verkeerd speelgoed om mee te nemen naar het circuit.

Mooi meegenomen

Daar houden de voordelen van de nieuwe manuele versnellingsbak nog niet op, want die eenvoudigere techniek heeft ook zijn gevolgen op het gewicht van de auto. Zo weegt de GR Supra met handbak 21,8 kilogram minder dan een exemplaar met automaat, reden genoeg voor de Japanners om er een heuse Lightweight-versie rond te bouwen. Selecteer je die variant tijdens je configuratie, dan krijg je een setje lichtere velgen, een eenvoudiger audiosysteem en handmatig verstelbare stoelen. Daardoor is zo’n Lightweight in totaal 38,3 kilogram lichter dan de reguliere Supra, en hoewel dat klinkt als spreekwoordelijke borrelnootjes lijk je daar wel iets van te voelen op een circuit. Zo konden we zowel het normale als het lichtere model even aan de tand voelen, en hing die laatste toch merkbaar speelser aan het gaspedaal.

Gelukkig maakt Toyota niet de fout om die Lightweight dan toch een hoger prijskaartje te geven, want met een vanafprijs van 65.360 euro duikt de afgeslankte GR Supra bijna 4.000 euro onder het kostenplaatje van een regulier exemplaar met automaat. Dan moet je je er natuurlijk wel bij neerleggen dat je de stoelen met de hand moet verstellen en dat die ook niet bekleed zullen zijn in het knappe lichtbruine leer dat sinds de update in de catalogus staat. Dat dieet valt wel enkel te combineren met de 3.0-litermotor en dus niet met de 2.0-liter viercilinder. Voor een exemplaar met die motor betaal je 53.155 euro, waardoor de Lightweight dus niet de goedkoopste GR Supra is – maar misschien wel de leukste.

Conclusie

Toyota heeft misschien een gokje gewaagd door zijn sportwagen tegen de stroom in te voorzien van een nieuwe handbak, maar die gok werpt wat ons betreft zijn vruchten af. De GR Supra wordt er weer wat communicatiever door, de auto weegt nog net iets minder én het prijskaartje van een exemplaar met zes-in-lijn gaat erop naar beneden. #savethemanual, zeggen wij daarop.