Opel heeft de Insignia strakgetrokken en daardoor moest ook de OPC-versie verplicht langs de tekentafel. Al zijn de aanpassingen summier. De opvallende sabeltanden aan de voorkant zijn gebleven, de koplampen en grille werden dan weer wel vernieuwd.

grove borstel

Nee, de grootste veranderingen moet je in het interieur gaan zoeken. Dat weet je al uit onze eerdere testen met de vernieuwde Insignia. Tegenwoordig vind je daar een veel handiger touchscreen terug met een navigatiesysteem dat stevig opgefrist werd. Het grotere schermpje wordt vergezeld van een opgekuiste middenconsole, terwijl je in de middentunnel ook een touchpad vindt waarop je je invoergegevens kan schrijven. Een leuke gimmick al zal je het in realiteit weinig gebruiken, daarvoor werkt het net niet goed genoeg.

De tellerpartij vlak voor je neus is voorts volledig digitaal, waarbij je een frisse aanblik krijgt op de virtuele wijzers. Het maakt het voor Opel makkelijker om bij de switch naar de OPC-modus de kleur van de wijzerplaten volledig in de juiste sfeer te brengen. De boordcomputer biedt ook een OPC-modus, waarbij je de G-krachten kan bekijken - doet iemand dat dan in een fikse bocht? - of de temperatuur en druk van de olie kan aflezen.

Romige V6

Onder de kap van de Insignia OPC zit nog altijd de 325 pk sterke 2.8 V6. Die klinkt romig. Zeker onder aanmoediging van de trapeziumvormige uitlaatpijpen. En hoewel hij over 325 paarden beschikt voelt hij helemaal niet zo krachtig aan - zowat de vloek van elke Opel. Dit komt misschien nog wel vooral door het fikse gewicht dat hij in de weegschaal weet te leggen, maar liefst 1.735 kilogram. Ter vergelijking, een Audi S4 doet het met 55 kg minder. Dat door dat hoge gewicht het verbruik van 13 l/100 km op eenzelfde niveau komt als dat van de Jeep Grand Cherokee SRT met 6.4-liter V8, schrijven we in de kantlijn.

Treiterende automaat

Al is het lompe gewicht niet de grootste pestkop van de rijervaring. Onze testwagen was uitgerust met een automaat met zes verzetten. Een model dat niet enkel verouderd is, maar vooral lijkt afgesteld op comfort. Het gevolg is dat hij sloom reageert op het gaspedaal en je even moet wachten op een daadwerkelijk acceleratie bij het vloeren van die pedaal. Ook bij het hernemen volgt de bak de bewegingen van de - digitale - toerenteller te traag op, waardoor je even moet wachten alvorens er weer vandoor te knallen.

Al het geklaag opzij, de OPC-variant van de Insignia blijft natuurlijk een snelle afstandsmaler. Eenmaal de automaat zijn juiste versnelling heeft gevonden knal je al snel naar ongeoorloofde snelheden. Dat gaat nog iets sneller wanneer je de OPC-knop op het dashboard indrukt. Daardoor gaat de gasrespons, het stuurgedrag en de ophanging een stuk strakker aanvoelen. In die modus is rustig rijden uit den boze, de motor blijft langer in toeren hangen en het gaspedaal induwen en loslaten wordt telkens beloond met tevredenstellende plofjes van de uitlaat.

Toch kan je de OPC ook rustig besturen, daarvoor heeft hij als topmodel alle nodige snufjes. De 'comfort'-modus van de ophanging maakte dan misschien wel plaats voor de OPC-knop, je kan nog steeds in alle comfort over de snelweg zoeven.

conclusie

De Insignia OPC profiteerde dan wel mee van de facelift van de gewone Insignia, Opel verzuimt het om hem ook motorisch te vernieuwen. De gewone 2.8 V6 maakte al plaats voor de 2.0 Turbo met 250 pk, dan zou je denken dat Opel voor de dikste variant ook wel een kleinere motor zou voorzien. Niet dus. Op vlak van overbrenging laat de automaat een steek vallen, al kan je dat probleem omzeilen door voor de goedkopere versie met manuele zesbak te kiezen.

Anderzijds doe je met de 325 pk sterke Insignia OPC geen slechte deal, want wil je een wagen die zowat hetzelfde vermogen biedt, dan zit je al snel bij de premiummerken te kijken en daar betaal je meer dan de euro's die je voor deze OPC op tafel legt. In zijn nieuwe outfit nog steeds eerder een gezapige snelwegmaler dan een hyperalert scheurijzer.