Grondverzet

We hebben er even over moeten nadenken maar het lijkt ons het perfecte voertuig voor de houthakker, boswachter of recreatieve mountainbiker. Toch zagen we tijdens onze test even veel nadelen als voordelen aan deze bus.Want je bent onderweg met een busje met vierwielaandrijving en een verhoogde ophanging; die twee zaken maken het nog geen terreinwagen. Dat merkten we toen we voor de fotoshoot het ruigere terrein opzochten. De M+S banden waren niet opgewassen tegen de eerste diepe modderplas die we opzochten en het kostte ons nogal wat moeite om los te rijden. Dan maar op zoek naar wat drogere gronden in de bossen. Die vonden we in de Kempen, waar zandgrond de perfecte ondergrond bleek voor de wagen. De vierwielaandrijving kon goed mee, de versnellingsbak iets minder. De Transporter Rockton heeft dezelfde versnellingsbak als de Transporter van je loodgieter - behalve dan de verhoogde trekkracht offroad - zodat je dus een terreinversnelling moet missen. Het doseren van het gas- en koppelingspedaal vergt een hoop inspanning, zodat de levensduur van de koppeling gevoelig lager zal liggen dan bij de gemiddelde Transporter.

Stugger

De Volkswagen Transporter rijdt niet als een Golf, dat hoef je niet te geloven. Wel is het weggedrag aangenaam en heb je ook bij hogere snelheden minder last van windgeruis dan een gemiddelde berline. Volkswagen zorgt er met een versterkte ophanging voor dat de Transporter Rockton wat stugger geveerd is maar houdt nog steeds de golvende ophanging onder de wagen. Via een Haldex-koppeling worden de voor- en achterwielen permanent aangedreven, een sper op het achterste differentieel is ook aanwezig voor wanneer de wielen grip verliezen.

Niet te lang

Ook binnenin hebben we minder een bestelwagengevoel dan andere wagens. De radio en ook andere delen van het instrumentenpaneel lijken rechtstreeks uit het rek van de Golf genomen te zijn en de versnellingspook staat hoog opgesteld, net onderaan het dashboard. Voor de handrem kan je wel nog even naar onderen. Vooraan werd onze Rockton-versie uitgerust met stoffen zetels, achteraan krijg je kunstleder; lekker makkelijk afwasbaar. De instap is goed en wat je aan zijdelingse steun achteraan moet inboeten, krijg je aan beenruimte in de plaats. De voorruiten openen elektrisch, al is dat een optie. Achteraan is er geen mogelijkheid om de ramen te openen.

Voor de Rockton-uitrusting zijn er verschillende combinaties beschikbaar, op de persfoto's zie je een versie met vier zetels en een stalen rooster als afscheiding. Wij beschikten voor onze testweek over een Transporter Rockton die als basis een Transporter Dubbele Cabine heeft. Dat betekent dat er een vast tussenschot zit tussen de laadruimte en de passagiersruimte. Het voordeel is dat de rommel in de laadruimte niet doorschuift, het nadeel is dat je voor elementen met een lengte van meer dan 2 meter best een andere oplossing zoekt.

Als aandrijving vonden we de 2.0 TDI met 140 pk terug onder de kap. Daarmee raak je vlot mee in het verkeer, vlotter dan je medeweggebruikers zich bedenken. Ook onder belasting blijken de 140 pk voldoende. Behalve deze motorisatie biedt Volkswagen ook een 180 pk-variant aan, eentje die je kan overwegen als je wat meer centjes over hebt.

Conclusie

Heel erg veel zullen we de Rockton-versie van de Transporter niet zien op onze wegen. Hij is gebouwd op een specifieke doelgroep - de Duitse spoorwegmedewerker die met zijn collega's en materiaal op afgelegen plaatsen aan de sporen moet kunnen werken - en hij moet veel concurrentie van allerhande pick-ups verduren. Dat maakt hem tot wat hij is; een bestelwagen-met-vierwielaandrijving, waar de pickups tegenwoordig hun uiterste best doen om materialen aan te bieden vergelijkbaar met personenwagens. Daarom is de basisprijs voor een Rockton niet min, terwijl je ook nog eens kan bijbetalen voor extra's waar je soms je wenkbrauwen bij fronst.