Bij het inrijden van het tijdelijk circuit de la Sarthe wordt al snel duidelijk dat er hier  twee constructeurs de plak zwaaien, namelijk Audi en Nissan. Van Audi is de reden bekend, sinds 2000 stonden ze al 10x op het hoogste schavot. Het verhaal van Nissan is iets minder bekend. Nissan voorziet zowat de helft van alle LM P2’s van een Nismo V8. Als merk zijn ze bij twee van die LM P2 teams verbonden, Greaves en Signatech. Leuk om weten is dat elk team over een GT Academy winnaar beschikt, die jongens zaten twee jaar geleden nog gewoon voor hun Playstation. Ook ouwe rot Martin Brundle was van de partij, het werd voor Martin een editie om nooit te vergeten want hij mocht samen met zijn zoon Alex racen. De Nissan teams werden uiteindelijk 8e en 9e in hun klasse.

Ondanks Nissan’s LM P2 teams en V8 motoren ging de meeste aandacht naar de Deltawing. Vader Deltawing, Ben Bowlby, is al sinds 2008 bezig met zijn concept. Oorspronkelijk is het Deltawing concept ontwikkeld voor IndyCar. De organisatoren van Indy zagen zo’n revolutie toch niet zitten, later heeft Nissan Ben Bowlby en zijn Deltawing opgepikt om hem als nog in productie te nemen als Le Mans Project 56 racer. Project 56 is door Le Mans in het leven geroepen om nieuwe technologie te laten deelnemen zonder beperkingen. Marketing Director Nissan Europe en racefreak Darren Cox zag wel iets in Ben Bowlby’s racket. Cox is ook de man achter de Juke R en ook de Deltawing was voor hem weer recht in de roos. Maar naast een geslaagde marketing oefening is de Deltawing ook echt een knap staaltje toptechnologie. Zo beschikt hij amper over een 1.6, dankzij een turbo levert die toch nog 300 pk en 310 Nm. Hij weegt ook maar 475 kg en is door zijn spitse snuit dubbel zo aerodynamisch als een “gewone” racewagen. Zijn rondetijden waren vergelijkbaar met de LM P2’s, maar zijn verbruik zou gehalveerd zijn. De twee voorbanden werden speciaal door Michelin ontwikkeld en waren driemaal zo smal ten opzichte van de achterbanden. Grappig toeval, ze hadden exact dezelfde afmeting als een deux-chevaux band, om maar aan te tonen hoe smal dat is voor een Le Mans racewagen.

Naast het tonen van hun technisch kunnen, had de Deltawing ook als doel de jeugd wereldwijd warm te maken voor racerij. Aan de internationale aandacht te zien lijken ze in hun opzet geslaagd. Op Le Mans zelf had Nissan 2 Juke’s voorzien van gigantische boxen. Die knalden zo luide dubstep, dat het hospitality gebouw er van trilde. Nog voor de “jeugd”, was de Juke Nismo aanwezig, deze hete cross-over mogen we begin 2013 verwachten. Verwacht in de toekomst meer hete Nismo Nissans, ze houden alle mogelijkheden open(lees: ze zijn alle modellen aan het testen). Nismo is bij ons niet zo’n bekende naam, maar in Japan in het al lang een begrip.

Voor de Deltawing was het Le Mans verhaal na 6 uur over. Een veel zwaardere Toyota LM P1 duwde de kleine Nissan foutief van de baan. Rijder Satoshi Motoyama probeerde tevergeefs het differentieel nog te blokkeren, om hem zo nog naar de pits te rijden (video hier). Satoshi was van dichtbij betrokken bij de ontwikkeling van de Deltawing (die trouwens in 100 dagen is gemaakt), met tranen in de ogen moest hij de aftocht blazen. Heel het Toyota-team, met rijder Kaz Nakajima op kop is achteraf officieel hun excuses komen aanbieden. Het was een beetje een anticlimax om op zo’n manier afscheid te moeten nemen van de Deltawing, maar om de race zelf was het natuurlijk niet echt te doen. Met de Deltawing is weer eens bewezen dat er knappe koppen rondlopen in de autobranche en dan hebben we het niet alleen over de ingenieurs. Wij zijn er van overtuigd dan projecten als deze inspireren. Als wij in de organisatie van Le Mans zaten, zou de open klasse dan ook uigebreid mogen worden. Hopelijk luisteren ze.

Tekst: Wim Verboomen
Foto's: Nissan en Wim Verboomen