We moeten er geen doekjes om winden: het wordt steeds moeilijker om een nationaliteit op auto’s en zelfs automerken te kleven. Zo weet niemand tegenwoordig nog of ze Volvo Zweeds of eerder Chinees moeten noemen, worden oer-Britse Mini’s al een tijdlang gebouwd met oer-Duitse BMW-onderdelen en is met name het Stellantis-concern een mengelmoes van zoveel verschillende merken die allemaal hun platforms delen, dat vaak bijna alleen de looks het verschil maken.

Daar zitten ook een paar van oorsprong Italiaanse merken tussen. Daardoor is een nieuwe Lancia Ypsilon in principe niet veel meer dan een chiquere Opel Corsa terwijl de Fiat Grande Panda zijn genen deelt met de Citroën C3. Bij Alfa Romeo hebben we wel nog de briljante Giulia en Stelvio om ons geïnteresseerd te houden, maar de Tonale is onderhuids gelijkaardig aan de Jeep Compass en de Junior aan de Jeep Avenger. Ook in de hogere segmenten ligt verandering op de loer: tegenwoordig verkoopt Ferrari vooral hybrides — en SUV’s — terwijl we pas nog opmerkten dat de nieuwe Maserati GranCabrio zijn ruwe kantjes ietwat verloren is… vooral als EV.

Dus dan rijst al snel de vraag: zijn Italiaanse auto’s nog wel iets speciaals, of kan je als liefhebber evengoed elders gaan zoeken naar een beetje passie?