Zijn voorloper mochten we op Frans grondgebied al eens uitgebreid de sporen geven en haalde net niet het kroontje tijdens een triotest met ander leuk Hot Hatch gerief. Met het ingaan van zijn derde levensjaar vond Renault het tijd om een beperkte serie uit te brengen onder de naam R.S. Trophy. Met een gekietelde motor, aangepaste ophanging en een herbekeken automaat waardoor deze Clio wat wegloopt van zijn concurrentie genre Volkswagen Polo GTI, Peugeot 208 GTi en Ford Fiesta ST.

Deze generatie Clio R.S. had namelijk geen al te makkelijke start. Want na jaren van atmosferisch knallen, maakte de 2-liter krachtbron plaats voor een 1.6-liter met turbohulp. Daarmee werd wat afstand genomen van het hoogtoerige karakter van de 2-liter, was er heel wat meer koppel onderin en werden de hernemingen wat vlotter afgehandeld. Efficiëntie ten spijt, Renaults klein bommetje verloor wat karakter. Zeker omdat er ook nog eens een automaat in gedumpt werd. Deze Trophy moet voor die injectie karakter zorgen.

Matwit graag

De Trophy-variant kan je verkrijgen met alle kleuren die op het rek staan van de 'reguliere' R.S.. Om het Trophy-kaf van het R.S.-koren te scheiden, kan je ook opteren voor een matwitte lak in combinatie met een glanzend zwart dak. Een combo die meer den geslaagd is dankzij de samenwerking met de velgen die dieels gepolijst en deels zwart zijn. Op geen enkel moment denk je 'Had ik 'm maar in het zwart besteld'.De nodige Trophy-accenten in de voorbumper, en op de flanken doen de rest. De rode remklauwen zorgen voor de juiste afwisseling in deze blanc et noir combinatie.

Verder is het visueel geen enorm verschil met de Trophy-loze R.S.. De achterkant met dubbele uitlaat zet een groot uitroepteken achter de sportieve ambities en zorgt ook voor de nodige grunt bij het op- en terugschakelen. Dat geknetter word je nu eenmaal nooit beu in deze Clio. Ook al wordt het geplof in het interieur versterkt via de luidsprekers. Maar goed, anno 2015 is Renault heus niet de enige die daar mee vals speelt...

Redline

Hoe je iemand speciaal kan laten voelen vraag je? Wel, open je het portier en je wordt verwelkomd door een Trophy-inlegplaatje in de deurdrempel met daarop het nummer van jouw exemplaar. Verder is het interieur eigenlijk ongewijzigd. Dashboard, stuur en pook zijn rechtstreeks overgenomen maar de zetels vooraan zijn wel omgeruild voor stevigere kuipstoelen met 'Trophy'-insigne in de hoofdsteun. Zitmeubilair dat voor meer dan genoeg zijdelings steun zorgt zonder echt oncomfortabel hard aan te voelen.

Wanneer we dan richting dashboard kijken, dan zien we dat Renault toch nog wat achter loopt op het gebied van afwerking. De indeling is overzichtelijk, met het grote infotainmentscherm in het midden, maar de materiaalkeuze blijft toch o zo plastiekerig en hard aanvoelen. Begrijpbaar in een instap-Clio (alhoewel), zonde in een wagen van 30.000 euro. Renault lijkt er daarbij een sport van te maken om zoveel mogelijk speling op de knoppen en bedieningen te krijgen zodat deze wat fragiel en breekbaar overkomen.

Mon dieu, ça marche

Deze hot hatch draagt twee karakters met zich mee, want wanneer je hem in Drive zet (automaat, weet je wel) is het een heel alledaagse, beschaafde auto die vlot doorheen de versnellingen schakelt, zonder enige sportieve aspiraties ten berde te brengen. Durf je echter met je wijsvinger nog maar richting RS-knop te gaan en het stationair toerental ploft omhoog, de automaat schakelt later door en het gaspedaal reageert als een malle op je input. Mogelijkheden te over om te schakelen trouwens, want je hebt de keuze uit volautomatisch, peddels achter het stuur en via de pook zelf.

Eénmaal in RS-modus kan je de twee schakelpeddels achter het stuur naar je toetrekken. Waarom je dat zou doen? Om de Launch Control te activeren... Linkervoet op de rem, rechtervoet vol op het gas, brede glimlach op je tronie, voet van de rem en met het nodige gefluit van de Michelin Pilot Super Sport banden word je voorruit geknald. Deze Trophy heeft 220 pk onder de kap en kan bij piekmomenten gebruik maken van 280 Nm koppel. Dat maakt een spurt van 0 naar 100 km/u mogelijk in 6,6 seconden en als je genoeg vrije baan hebt kan je blijven doorduwen tot je uiteindelijk ergens bij 235 km/u belandt.

Dat er met dit onderstel ook in de bochten kan gevlogen worden mag wel duidelijk zijn. De respons van het stuur is heel direct en voelt niet te zwaar aan. Wel zit er dankzij de gerobotiseerde versnellingsbak een vleugje Playstation in deze R.S. en dat heeft een gevaarlijk kantje. Want doordat de ophanging wat zachter staat dan we bij vorige generaties Clio R.S.'en gewend zijn krijg je wat minder het stuiterige gevoel in de bochten en daardoor denk je ook dat er veel meer overschot is. Genoeg grip valt er wel uit de banden te halen. Een luxe die je bij sportief rijgedrag meermaals per jaar bij de brave man van de bandencentrale zal brengen. Een kleine prijs voor bakken fun, dat dan weer wel.

Prijzige plastiek

Voor deze Clio R.S. Trophy in matte uitvoering betaal je dik 30.950 euro. Een flink pak geld. Akkoord, een Hot Hatch uit Duitsland komt - de machtige Ford Fiesta ST buiten beschouwing gelaten - ook voor die prijzen in de showroom, maar daar is de afwerking wel een flink stuk beter, en blijft de waarde ook wat beter bewaard. De Clio R.S. Trophy kan aan de binnenkant niet wegsteken dat een standaard Clio al voor 13.600 euro de deur uit mag, en dat is zonde. Wie meer dan het dubbele betaalt bij Renault krijgt driedubbel zoveel vermogen, maar wel een interieur dat dezelfde filosofie volgt.

Conclusie

Renault heeft met zijn Trophy een aantal punten aangepakt die wat slechter scoorden bij de introductie van de standaard R.S.. Het extra vermogen en koppel laat zich voelen en dankzij de aangepaste software van de automaat voelt alles een stuk explosiever aan. Pijnpunt blijft natuurlijk wel de afwerking, zeker gezien de hoge prijs die je hiervoor betaalt. Maar kan je daar echt om malen bij de plezantste Clio R.S. die ooit van de band is gerold?