Dat het drukke tijden zijn in het B-segment. Denk maar aan de nieuwe Opel Corsa, Skoda Fabia en de facelifts van ongeveer elk ander model op de markt. Hyundai? Die zwieren een nieuwe generatie i20 het strijdtoneel op. Een deelnemer waarmee ze wel eens brokken kunnen maken, want hoewel je visueel nog kan morren over een evolutie is het onderhuids een ware revolutie. En dat zijn niet hun woorden, wel die van ons.

Made in Europe

Het huidige Hyundai zit met een totaal ander imago dan toen de Getz werd gelanceerd, hun eerste B-segmenter op de markt die vooral een budgetalternatief moest zijn. Anno 2014 ligt dat denken ver achter ons. Gestaag klom Hyundai de ladder der succes op om vandaag bij de best verkopende merken te horen. Niet onterecht, want de ruwe kantjes zijn onderweg afgevijld en prijs/ kwaliteit zit het nog steeds snor.

De nieuwe i20 loopt daarbij mooi in tred met die denkpiste. Op sommige vlakken een ware revolutie, zonder daarbij de badge te verloochenen. Revolutie? Nu ja, het is hoe je het bekijkt. Om te beginnen is de i20 volledig op ons continent ontwikkeld, van design tot rijgedrag. En met 'ons continent' bedoelen we eigenlijk vooral in Duitsland. Dank daar maar de aanwezigheid van de Nürburgring voor en de nog steeds onder het volk levende sluier van kwaliteit die rond Duitse wagens hangt.

Daarnaast pakken ze bij Hyundai - in tegenstelling tot Skoda en Opel - uit met een compleet nieuw platform waarop de i20 staat. Verdere bemerken we het gebruik van 42% high-strength staal, een nieuwe elektrische besturing en een nieuwe ophanging. Dingen die visueel niet meteen in het oog springen, maar desalniettemin belangrijk zijn voor de i20.

Zelfverzekerd

Wat dan weer wel visueel in het oog springt is het nieuwe design (over een open goal gesproken). Dat schudt het nogal brave jasje van de vorige generatie van zich af en trekt resoluut de kaart van zelfvertrouwen. Zeker frontaal dankzij de hexagonale grille op de snuit en de boos kijkende lichten. De flank profiteert dan weer van de zwarte C-stijl (achteraan) waardoor het dak iets lager lijkt te hangen dan het eigenlijk hangt.

Een dak dat trouwens van het nodige glas kan voorzien worden. Want een panoramisch dak dat open kan, is uniek in zijn segment. Achteraan mist de i20 een wat uitgesproken designtaal, al zijn de (optionele) LED-achterlichten een knappe touch.

Een i10'tje doen

Al is het vooral binnenin waar je de grootste evolutie merkt. Net zoals de i10 zweeft de i20 wat tussen twee segmenten. Om het gemakkelijke voorbeeld te nemen, tussen dat van de Polo en dat van de Golf. Dat merk je aan de afwerking en keuze van materialen en de algemene indruk van kwaliteit binnenin. Waar 'ie dan wel nog door de mand zakt? Het stupide kleine schermpje voor de radio doet wat afbreuk aan het geheel. Vanaf volgend jaar kan je dat oplossen door het navigatiesysteem aan te vinken.

Tot nu moet je het doen met een ingebouwde - opgebouwde? - smartphonehouder bovenop het dashboard. Niet mooi, maar volgens Hyundai gebruikt het jong cliënteel liever haar smartphone als GPS dan enkele honderden euro's neer te leggen voor een ingebouwde navigatie. De toekomst zal moeten uitwijzen hoe lang constructeurs blijven vasthouden aan dat idee, want Hyundai is heus niet de enige.

Autostradewaardig

Goed, tijd om de i20 de sporen te geven. Het is te zeggen, ondergetekende kreeg vrij spel om zijn route te bepalen - uitzonderlijk bij persritten - en besloot meteen om de B-segmenter de autostrade op te sturen. Want iedereen die met een vijf jaar oude Corsa, Polo of zelfs i20 heeft gereden weet dat die 120 km/u-zone niet meteen hun natuurlijk habitat is. In één woord? Sereen. Nee, echt waar. We stuurden zowel de diesel- als benzinevariant over de autosnelweg en ze reden als pareltjes. Geen last van windgeruis, geen wollige sturing waardoor je van links naar rechts hobbelt en met genoeg pit om het verkeer te kunnen volgen.

Naar het zuiden van Frankrijk rijden in een i20? Geen probleem. Zeker nu je ook nog wat meer ruimte hebt in de koffer (326 liter). Beter dan de nieuwe Corsa (280 liter) maar geen match tegen de stouwkoning bij uitstek Skoda. In de Fabia steek je met de stoelen recht een miniem betere 330 liter aan bagage, maar met de stoelen plat geraak je er 1.150 liter in kwijt terwijl de i20 blijft steken op 1.042 liter.

Gebalanceerde knaap

Genoeg gemorrel in de koffer, tijd om de autostrade af te rijden en via binnenwegen de balans van het chassis uit te testen. Dat is vooral neutraal maar laat zich toch met enige joie de vivre door de bocht sturen. Te midden van een ijzige rechtse - en iets te veel zelfzekerheid - werden we getrakteerd op een stevige portie onderstuur die we konden counteren met een toefje overstuur. Zonde drama, want het klinkt zelfs drie maal stoerder dan het eigenlijk was. Conclusie: de bezoekjes aan de Nürbrugring hebben zeker hun effect gehad op de balans.

Zonder daardoor hard te zijn, de demping is zeer natuurlijk en de veerweg is lang genoeg om je grootmoeder te kunnen bekoren. Puik werk van de Duitsers, euhm, Zuid-Koreanen.

Iedereen kan met een i20 rijden

Hoe de i20 tactiel rijdt? Misschien wel als de makkelijkste wagen die je ooit zal besturen. De versnellingsbak schakelt zeemzoet en de koppeling laat zich luilekker bedienen. Als je niet met een i20 kan rijden, dan lever je maar beter je rijbewijs in. Het trekt daarbij wat de kaart tussen sportief en comfortabel. Nog steeds geen Ford Fiesta, maar Hyundai krijgt hem toch al in het vizier.

Conclusie

Met ruwweg een uur aan rijdtijd was onze ontmoeting iets te kort om een écht oordeel te kunnen vellen. Daarvoor moeten we de i20 iets langer onder onze rechtervoet hebben. De eerste indruk toont er toch alvast eentje van kwaliteit. Een kwalitatief interieur, een kwalitatief chassis en een kwalitatief rijgedrag. We konden hem niet echt op fouten pakken. Misschien dat hij deze generatie nog niet uitgroeit tot dé referentie in het segment, maar Hyundai komt toch verdomd dichtbij.