De Tipo is Fiats langverwachte wederkeer in het C-segment. Want na de stille dood van de Bravo viel er niet veel te bikken bij de Italianen. Klinkt de naam Tipo trouwens bekend? Helemaal normaal, want eind jaren 80 had het merk al een Tipo in de rangen staan. Een hatchback die pochte met z’n interieurruimte. Een stukje 'ruimte'-geschiedenis dat Fiat meeneemt naar de spirituele opvolger. Merkbaar bij de hatchback en niet weg te steken bij de stationwagen.

Premium Dacia

'Less is more', 'skills no frills', 'best value for money',... de termen vlogen bij de presentatie van de C-segmenter alvast om de oren. Al tonen ze bij Fiat daarmee wel duidelijk aan welke weg ze uit willen met de Tipo. Want laat ons eerlijk zijn, de term 'dertien in een dozijn' kan je letterlijk plakken op het C-segment. Simpelweg omdat de eierdoos al lang té vol zit. Je moet dus als merk al sterk uit de hoek komen om op te vallen. Dat kan je door stevig uit de band te springen... of net het tegenovergestelde te doen, door uit te pakken met een eerlijk design en doordachte opties die mensen ook daadwerkelijk kiezen.

Laat dat net zijn wat Fiat poogt te doen met de Tipo, gewoon eerlijke waar voor je geld te bieden, zonder franjes of stupide designfoefjes. Het geld dat ze spaarden met de ontwikkeling daarvan konden ze dan weer steken in de kwaliteit van de Tipo. Het resultaat is een soort van premium Dacia. In elke goede zin.

Leasing in het achterhoofd

De 4-deurs werd dan wel vorig jaar gelanceerd, bij Fiat weten ze maar al te goed dat z’n twee andere broertjes voor het grote volume zullen zorgen in de verkooplijsten. Uiterlijk trekt het trio alvast stevig op elkaar. Met een identiek familiegezicht en 'hockeystick'-gevormde achterlichten. Toegegeven; echt frivool Italiaans toont het niet, wel volwassen, zelfs op het zakelijke af. Ergens geen domme zet in een segment waar leasingrijders gretig aftrek nemen.

Een denkpiste die je idem dito kan opwerpen voor het interieur. Geen Italiaanse kwinkslagen, wel een duidelijk vormgegeven instrumentenpaneel en een sober gelijnd dashboard waar optioneel een 7-duims aanraakscherm op prijkt met TomTom-navigatie en Fiats Uconnect-systeem. Passagiers zullen verder alvast smullen van de voorziene binnenruimte. Afhankelijk of je voor de 'korte' dan wel de 'lange' gaat krijg je maximaal 440 dan wel 550 liter bagageruimte tot je beschikking. Die extra liters wint de Station Wagen vooral door de 20 centimeter extra lengte ten opzichte van de vijfdeurs.

Dieselen maar

Motorisch biedt Fiat twee maal twee aan. het is te zeggen, dieselrijders kunnen kiezen uit een 1.3 MultiJet II met 95 pk of de 1.6 MultiJet II met 120 pk. Die laatste kan desgewenst uitgerust worden met een automaat met dubbele koppeling. Liever benzine, dan zal je moeten opteren voor de 1.4 Fire met 95 pk of de 1.4 T-Jet met 120 pk. Oké, daarnaast is er ook nog een 110 pk sterke 1.6 E-TorQ. Maar die bestaat enkel maar om klanten de kans te geven een benzine met automaat te bestellen.

Wij gingen alvast op pad met de 1.6-diesel en 1.4 T-Jet. Hoewel beiden op pk-vlak aan elkaar gewaagd is het de diesel die zonder twijfel met het kroontje gaat lopen. De MultiJet II heeft zich al meermaals bewezen en loopt boterzoet onder de kap van de Tipo. Stil, zacht en met genoeg pit onderin om de Tipo door het verkeer te laten laveren. De 1.4-benzine mist met z'n 215 Nm het koppel om deftig vooruit te geraken. Zeker als je passagiers meeneemt en bagage in de koffer zou steken.

Scherp rijgedrag, ruwe materialen

Hoewel Fiat de Tipo vooral budgetbewust aan de man wil brengen, ontbreekt het de C-segmenter niet aan rijplezier. Met dank aan de relatief kleine stuurratio reageren zowel 5-deurs als station kwiek op stuurinput en is het geen straf om een bochtig parkoers te moeten beklimmen. Dat - in het segment - bovengemiddeld stuurgedrag vult de Tipo aan met een eerlijke demping en ophanging waarbij het nooit oncomfortabel wordt.

Zeker in combinatie met de 1.6-diesel geeft de Tipo een gevoel van kwaliteit - met dank aan het iets zwaardere stuur en goed gepositioneerde pedalen -, daar waar moderne equivalenten tegenwoordig wat 'lichtjes' aanvoelen. Het is dan ook zonde dat die rijkwaliteit niet honderd procent wordt doorgetrokken in het interieur. Want enkele harde soorten plastiek tekent present op de middenconsole die gevoelsmatig wat losjes is vast gevezen op de carrosserie.

'Budget'

Dus, een budgetauto moet ook een budgetprijs met zich meedragen? Wel, niet helemaal. In die zin dat de Tipo best gelijklopende prijzen hanteert met z'n concurrentie, maar dat countert door 'gelijk uitgerust' steeds ruwweg 5 procent goedkoper te zijn. Nu moeten we je niet vertellen dat 5 procent op 15.000 euro geen gigantisch verschil is (lees: 750 euro). Al kan dat natuurlijk genoeg zijn om jonge gezinnen over de streep te trekken.

Laten we als voorbeeld de 5-deurs hatchback nemen met de 1.6-diesel (de 'sweet spot', zeg maar). Die kost je minimaal 20.390 euro omdat die meteen opereert in het tweede uitrustingsniveau (Easy). Daarbij bezit je niet over het 7-duims aanraakscherm met navigatie, automatische airco, cruise control of zelfs een armsteun in het midden. Daarvoor zal je voor de hogere 'Lounge'-uitvoering moeten gaan. Al moet gezegd worden dat die met z'n prijs van 21.590 euro ten opzichte van wat je krijgt niet zo veel duurder is. Anderzijds kan je voor dat geld ook bij pakweg Opel (Astra) of Renault (Mégane) gaan shoppen...

Conclusie

Een C-segmenter die voor de verandering eens niet uitpakt met 'technologie uit een klasse hoger'. En eigenlijk is daar niets mis mee, want de gemiddelde klant in het C-segment is niet op zoek naar adaptieve led-koplampen, chauffeursstoel met geheugenfunctie of stoelverwarming achteraan. Wel naar een eerlijk geprijsde hatchback of stationwagen. Zonde dat Fiat prijsmatig die eerlijkheid niet net iets scherper in de markt kan zetten, om de gevestigde waarde aan het zweten te kunnen brengen.