We kunnen ons de bestuursvergaderingen bij BMW voorstellen. Want verschijnt de term 'M-Techniek' op de agenda - waarschijnlijk na het puntje over iDrive-updates en welk geluid de claxon van de nieuwe 5 Reeks moet maken -, dan springen er minstens 3 bestuursleden recht vanachter de marmeren tafel om te scanderen dat de nieuwste M sneller, harder en duurder moet gaan.

Het lijkt echter, dat bij de vergadering over het laatste M-product, een maandagmorgen na Oktoberfest lijkt aannemelijk, enkele bestuursleden met een kater en maagobstructie van de curryworsten in hun bed lagen. Waardoor Hans, de wat rare kwiet die elke dag naar het hoofdkwartier pendelt met een originele E30 M3 en waarvan niemand juist weet welke functie 'ie eigenlijk bekleedt, het voor het zeggen kreeg. En Hans, die droomde van een spirituele opvolger van zijn M3.

Waardoor het laatste product dat uit de M-fabriek rolt geen opgepompte 7 Reeks is met een triljoen pk’s, het gewicht van een middelgrote orca en een prijs waarmee je het gemiddelde Belgisch maandblad kan overnemen. Nee, Hans gaf de jongens bij M-techniek de toestemming om de kleinste coupé van BMW om te toveren tot een volwaardige M-machine. Slim van Hans, want voorwielaandrijving klopt aan de deur van de 2 Reeks Coupé. Waardoor dit wel eens de laatste der mohikanen kan zijn.

Rootszoeker

Het resultaat is de M2. Naast het nieuwe restaurant van Sergio Herman en waarschijnlijk één of andere Koala in Pairi Daiza het meest geanticipeerde product van 2016. Met een verdomd goede reden, want BMW gaat hiermee terug naar haar roots. Roots die de laatste jaren wat onder de mat moest worden gevaagd van corpulente machines. En iedereen die het omgekeerde beweert is een leugenaar.

Want wil het of niet, de huidige M4 is langer dan de oer-M5. Om maar te zeggen dat auto's als een sneltrein aan het groeien zijn. Niet het geval met de M2, want met amper 12 extra centimeters ten opzichte van Hans' oer-M3 kan je hem nog altijd in een enveloppe versturen (met de nodige extra postzegels erop weliswaar). En vraag het maar eens aan elke Lotus-rijder: kleiner is fijner.

Verborgen M4

Moesten zijn afmetingen - waardoor je geen gehandicaptekaart hoeft te vervalsen om te kunnen parkeren - je niet overtuigen, laat de krachtbron voorin dat dan doen. Net zoals bij grote broer M4 sluimert er een 3-liter zes-in-lijn onder de kap. Eentje die trouwens de nodige componenten leent van de M4, waardoor je over 370 pk beschikt en een oneindige band van 465 Nm koppel.

Nog steeds van mening dat de M4 een dynamisch trapje hoger staat? Wel, de M2 leent de aluminium ophanging, 19-duims velgen, gigantische remmen en sper van zijn grote broer. Kom op, geef maar toe dat die kwijlemmer stilaan vol geraakt.

't Is gelijk een 218i

Het geeft dan ook een speciaal gevoel wanneer je voor het eerst de startknop van de kleinste M indrukt. Alsof je met een stukje toekomstige geschiedenis gaat rondrijden. Geen understatement, want dit... dit is waar we jaren op hebben zitten wachten BMW. Je hoeft nog maar een kilometertje of twee te malen om te voelen dat alle componenten in vrede met elkaar communiceren. Zo vredig, dat je soms denkt met een reguliere 2 Coupé onderweg te zijn.

Althans, tot je een spoorwegovergang over rijdt en de ophanging meteen enkele stevige steken naar je ruggengraat stuurt. Want plots besef je dat je niet in een automatisch rev-matchende, zacht sturende 218i aan het toeren bent. Tijd dus om het varken uit te laten.

Omdat Lottowinnaars 100 jaar moeten worden

Dat varken laat zich trouwens niet zomaar uit, want zoals wel meer sportgerief van vandaag verschuilt het beest zich achter een trog aan veiligheidsvoorzieningen. Een noodzakelijk kwaad omdat één of andere Europese regel er voor heeft gezorgd dat een toevallige Lottowinnaar met een net toereikend IQ om te functioneren ook zonder kleerscheuren op zijn bestemming moet geraken. Vergelijk een Lamborghini Murcielago van 2010 maar eens met een Aventador van 2011.

Het is dan ook geen sinecure om te ontleden welk deel van het vlees je juist aan het opsouperen bent van het varken. Want in Comfort geeft de Bimmer zelf tussengas en staat de tractiezweep klaar om elk sneller bochtenwerk meteen in de kiem te smoren. De ribben bereik je alvast in de Sportstand, want de elektronische teugels hangen wat losser en een zijwaartse veeg wordt toegelaten maar net binnen de perken gehouden zodat dat je niet thuiskomt met een bruine veeg.

Grootste spelbreker in die stand - die voor 99% van het dagelijkse verkeer meer dan genoeg plezier geeft - is dat nog steeds automatisch tussengas geven. Want jarenlange oefening wordt teniet gedaan door een stukje elektronica dat er boenk op zit.

De rotzak...

Balansperfectie

Nee, pas wanneer je richting BMW Duitsland belt en je tegelijkertijd een rode sleutel omdraait en een 48-delige code invult komt het volle spek van de M2 naar boven. Geen hulpmiddelen (nu ja, navigatie en ABS blijven werken) en die dot tussengas zal je zelf moeten voorzien. Wat. een. lolbroek. wordt de Duitser dan. Want de oor tot oor glimlach die Hans op zijn tronie had de eerste keer dat hij in zijn spirituele opvolgingsmachine mocht kruipen, die dragen we ook.

De balans van alle componenten is namelijk iets om even voor uit te stappen, er een glas wijn bij te nemen en goedkeurend te kijken naar de M2. Het stuur communiceert bijna perfect, de zes-in-lijn komt nooit nerveus uit de hoek en de grip van de vooras lijkt wel eindeloos.

Verrassingen zijn er dan ook niet. Wil je puur op grip door de bocht, dan kan je tot op de milimeter voelen waar de grens ligt. Liever meer rook? Dan duw je het gaspedaal beter wat dieper in. Waardoor je kan flowen als een volleerde snowboarder of knallen als een slalomskiër. Puur rijplezier... was dat ooit niet het motto van BMW?

Hier komt de klaagzang

En toch... mist er iets aan deze M2. Of beter gezegd; hangt er wat teveel aan deze M'er. Kilo's bijvoorbeeld. Want puur op gewicht legt hij - buiten een hamburger op de maag - evenveel kilo's op de weegschaal als een M4. Waarom zit die achterbank er nog in? Waarom is er zoveel isolatie aanwezig dat ze het motorgeluid moeten versterken? Puur, dat is 'ie wel maar niet onversneden. Want denken we aan de 'homologatiegeschiedenis' van de originele M3, dan heeft deze nog wel wat stapjes te gaan tot we bij de essentie zitten.

Een noodzakelijk kwaad om verkopen te draaien? Misschien wel. En BMW's keuze is zeker niet de verkeerde, want de wachttijden om er eentje voor je deur te parkeren zijn zo lang dat je jezelf de vraag nog kan stellen of je tegen dan überhaupt nog ergens stedelijk binnen mag met de M2.

Conclusie

Het best M-product in een lange tijd maar niet het beste M-product ooit. Want we missen ergens een 'diehard'-factor die de M2 - nog niet - kan bieden. Al is het waanzinnig dat de Duitsers er in zijn geslaagd om een coupé met 370 pk, achterwielaandrijving en een overaanbod aan airbags zo homogeen te laten aanvoelen. Als het van ons afhangt, dan mogen de bestuursleden vaker met een kater thuis blijven. Laat Hans maar met zijn hart beslissen.