Of ik ooit al in een Rolls-Royce had gereden, vroeg de dame me in München. De daarop volgende 'Euhm, nee' leek een logisch antwoord. Want wie rijdt er nu dagelijks met zo'n wagen? Gelukkig kon ik de blondine sussen door haar toe te vertrouwen dat ik al menig BMW onder mijn kont had gehad en dat ik bij Bentley ooit op thee ben geweest. Al is dat laatste niet helemaal waar...

Een eerste ervaring met één van 's werelds meest prestigieuze merken was geen blokje om. We vlogen 's ochtends naar München, pikten daar de Wraith op en reden hem eigenhandig terug naar Brussel, gespreid over twee dagen. Ik geef toe, onze ecologische voetafdruk die twee dagen was buiten proportie. Maar om het goed te maken ben ik sindsdien elke dag met de fiets naar de winkel gegaan. Buiten die éne regenachtige dag, ik ben nog steeds niet gek.

Salamanca Blue

Exact één jaar geleden waren we er bij tijdens de statische presentatie van de Wraith. Een enorm indrukwekkende verschijning waar je eindeloos naar kan kijken. Maar hij nodigt vooral uit tot rijden, dit in tegenstelling tot een Phantom waar je liever achterin zit. Die kans kregen we nu - en met "we" bedoel ik daar egoïstisch mezelf mee.

Na de landing in München en de daaropvolgende taxirit van drie kwartier in een BMW 1 Reeks (het is niet allemaal luxe en kaviaar in het leven van een journalist) werden de fotograaf en ik afgezet bij een verdeelpunt van Rolls-Royce. Daar stond een Salamanca Blue exemplaar ons op te wachten in al zijn protserige glorie. Heel even vond ik het jammer dat het geen duotoon laklaagje had, maar dat gevoel veranderde al snel in blijdschap, want wat een schitterende kleur is dit. Hevig blauw in de volle zon en lichtpaars in de avondzon. Opvallend, maar toch stijlvol.

Great Gatsby

Met het instappen bega ik meteen een beginnersfout in Rolls-Royce-land. Ik zoek de hendel om de deur open te doen - verdorie, die staat uiteraard aan de andere kant van de deur. De suicide doors zijn immers het handelsmerk van Rolls-Royce. Goed voor één keer, die fout, en gelukkig stond er niemand in de buurt om me in het ijle te zien grijpen naar een niet aanwezige hendel.

Eens ingestapt spookt er één gedachte door mijn hoofd; verdorie dat is knap... in 1920. Meteen de sterkte van het hele merk. Ze kunnen hun traditionele lijnen als geen ander combineren met de beste technologie uit het kamp van BMW. Mooie wijzerplaten worden afgewisseld met een digitaal scherm en head-up display, houten inleg in de deuren met prachtige chromen accenten en lederen afwerking. De 8-traps ZF-automaat is verbonden met een astronaut in de ruimte die je in de gaten houdt met een telescoop waardoor het systeem constant zijn schakelgedrag aanpast aan de situatie - of zo moet die technologie toch werken volgens mij. Als laatste een schitterend audiosysteem waarvan de merknaam niet meegegeven wordt. Dat is pas klasse.

Met de sigaar in de hand

Het imposante uiterlijk en de uitstekende afwerking, comfort en luxe binnenin doen vermoeden dat je als rijder ondergeschikt wordt aan de Wraith. Maar niets is minder waar, na 5 kilometer rijden vergeet je bijna met een Wraith onderweg te zijn. En dat is voor menig wagen het grootste compliment dat je kan geven. Hij dwingt geen kunde af zoals pakweg een Lotus Elise of BMW M6 Gran Coupé. Hij laat zich gewoon uitermate soepel rijden met de sigaar in de hand (Disclaimer voor Rolls-Royce: gedurende de gehele test heb ik geen sigaar gerookt in de Wraith, al was de zin er wel).

Met de Ghost lanceerde Rolls-Royce in 2010 voor het eerst een wagen die zelf gereden moet worden. Meer en meer RR-klanten verkiezen namelijk zelf achter het stuur te kruipen. Met succes, want de Ghost is de best verkochte Rolls ooit - met 100 extra banen in Goodwood tot gevolg. Met deze Wraith hopen ze dat trucje nog eens over te doen. Als eerste Fastback van het merk zijn er hoe dan ook heel wat geïnteresseerden die reeds een bestelbon hebben getekend. Ook in België, want proportioneel worden er in geen enkel land zoveel Rolls-Royces verkocht als in ons kleine Belgenland.

Noem hem geen Ghost Coupé

Net als de Ghost werd ook de Wraith gebouwd op basis van de BMW 7-reeks met stalen monocoque en dus geen aluminium spaceframe zoals de Phantom. Noem de Wraith echter geen Ghost Coupé, daarvoor zijn de verschillen, volgens Rolls Royce, te groot. Zo is de wielbasis van de Wraith maar liefst 18 centimeter korter dan die van de Ghost. De Wraith blijft desalniettemin een groot bakbeest: 5.269mm lang, 1.947mm breed en een sportief gewicht van 2.335 kilogram. Laat me het zo stellen, dit parkeer je liever niet op de parking van je plaatselijke discountsupermarkt met de blauwe A in het logo. Meer nog, je kan er gewoonweg niet parkeren.

Om te kunnen counteren met het exuberante gewicht heeft de Wraith een stevig blok in het vooronder. Bij Rolls-Royce geven ze echter geen moer om het aantal paarden onder de kap. Zo gaat de mythe dat het merk haar kopers vroeger vertelde dat de kracht 'adequaat was' zonder daarbij specificaties te geven. Voor hen staat alles in het teken van comfort. Het is dus omwille van dat streven naar comfort dat er een heerlijke 6.6-liter V12 in het vooronder ligt. Hetzelfde blok als onder de Ghost, maar dan met 61 pk extra, waardoor het totaal op 632 pk uitkomt. Meer dan adequaat dus.

Meest complete cruiser

De auditieve afwezigheid van de V12 siert hem en bevestigt de focus op comfort. Enkel wanneer je het gaspedaal in de schapenwollen vloer duwt, zal je een dikke brom horen door de raampartijen die zo van een nucleaire duikboot lijken te komen. Hoewel hij een sprint naar de honderd afwerkt in 4,4 seconden - en 30 liter benzine - nodigt hij niet uit om elke bocht aan te pakken als een malle. Evenmin om aan elk stoplicht het beste van jezelf te geven. Deze Fastback moet je niet rijden alsof je net uit de Fast and the Furious-uptown editie komt, eerder als een Citroën DS op een zonnige zondag, lekker gezapig.

Conclusie

De Wraith is de meest complete cruiser die ik ooit heb gereden. Nooit tikte ik met zoveel gemak en comfort + 200 km/u aan (Disclaimer voor Rolls-Royce: deze snelheden werden gehaald op de snelheidsvrije stukken van de Autobahn in Duitsland. Verwacht dus geen boete in de bus, hopelijk).

Oké, hij begint vanaf een stevige 284.800 euro, maar mensen die dat prijskaartje te hoog vinden moeten nog maar niet denken om er ééntje in huis te halen. Voor wie is hij dan wel? Voor aristocraten, bedrijfsleiders en de gelukkigen der aarde die zelf willen rijden, maar voor wie de Bentley Continental GT gewoonweg niet meer special genoeg (lees: te goedkoop) is. Of ook de voetballers de overstap gaan maken van de Contintal GT naar de Wraith, moet de toekomst uitwijzen.