Het gaat inderdaad weer om een open versie van het kleinste model van een sportwagenmerk, al heeft deze 'kleine' exoot niet het imago dat de Boxster van vorige week van zich moest zien af te schudden. Wie met deze Spyder rijdt, heeft best geen haar meer, anders blaas je dat met de eerste pedaaltik weg.

De Gallardo werd in 2003 geïntroduceerd, sinds de Jalpa in de jaren '80 was er geen kleine Stier meer in het gamma. In 2008 kreeg de wagen een update, waarbij de 5.2 V10 met 560 pk werd voorgesteld. Hij is er zowel in gesloten als in open versie, met manuele zesbak of met E-gear automaat.

De Gallardo is een wagen die met harde hand getemd wil worden. Dat merk je van bij het begin. Geen comfort-items die je laten wegdoezelen, wel de harde realiteit. Dat merk je van bij het instappen. Toch blijft het in deze LP560-4 Spyder nog beschaafd, zeker wanneer je naar de hardcore racevarianten gaat kijken. Voor een gemiddeld testrijder blijft het echter werken. Onze testwagen was voorzien van de E-gear, Lamborghini's benaming voor de automatische versnellingsbak met dubbele koppeling. Geen pookje hier, wel drie knoppen (Auto-Sport-Corse) op de middentunnel en een stel flippers achter het stuur. De achteruitversnelling vind je overigens aan de linkerzijde van het stuur. Schakelen doet de bak erg kwiek, al wilden ze bij Lamborghini echt het gevoel geven dat je met een pk-monster onderweg bent. Rustig rijden gaat niet met deze wagen, want de automaat schakelt pas vanaf 4.000 rpm. Daaronder blijft hij zagen om toch maar wat hoger in toeren geduwd te worden. Duw je het gaspedaal stevig in en beheer je zelf het schakelmoment, dan wordt je met een harde duw tegen de zetel geduwd telkens wanneer je de flippers beroert. Je merkt wie hier de baas is, namelijk de 5l V10 die achter je rug zit. De 560 pk die deze uitbraakt zijn dezelfde als die uit de Audi R8 GT met dezelfde V10. Hij zit centraal opgesteld, waardoor de wagen een enorm massief blok lijkt. Het leuke aan de V10 is dat hij zich steeds laat horen, van bij het langzaam flaneren tot het stevig accelereren, het geluid is steeds aanwezig. In de Sport-stand van de automaat wordt het geluid overigens nog wat versterkt door een aanpassing van de uitlaatklep. Voor de liefhebbers geven we nog wat specs mee, 0-100 km/u in 4 seconden, 0-200 km/u in 13,1 seconden en een topsnelheid van 324 km/u. De CO2-uitstoot moet zowat de jaarproductie van een hele koeienboerderij bedragen per kilometer, maar dat zal een koper worst wezen.

De vierwielaandrijving zorgt voor een betere stabiliteit op de weg, iets wat we wel konden apprecieren gezien het natte wegdek. Verder voelt het stuur vrij zwaar aan maar laat het tegelijk toe om voldoende precies de bochten door te sturen. Dat de afmetingen van de wagen daar wat in tegenwerken mag geweten zijn, hij is immers 1,9 meter breed. Neem je plaats, dan zit je weer laag, met een hoogte van slechts 1,2 meter kan dat niet anders. Het maakt dat je weinig overzicht hebt, het verhoogt echter het sportieve gevoel bij het rijden. Open rijden bij (erg) hoge snelheden is geen probleem, aangezien je volledig ingekapseld zit tussen het frame van de voorruit en de achterkant van de cockpit. Geen nood dus aan windschermen en dergelijke meer. Dat de Gallardo al een tijdje meegaat, zie je aan het interieur. Audi's navigatiesysteem werd overgenomen, ook de ventilatiemonden vertonen een VAG-trekjes. Dat mag, want het is onnodig om het warm water opnieuw uit te vinden, al hadden ze het toch wat meer op Lamborghini-niveau mogen trekken, zoals gastschrijver Dries ook al vertelde in zijn Lamborghini-fabrieksbezoek.

Niet voor alledaags gebruik dus zo'n Lamborghini, op geen enkele manier. Hij heeft teveel vermogen om rustig door de bebouwde kom te rijden, te weinig opbergruimte om ook maar even naar de winkel te gaan en teveel opvallende kenmerken om ongemerkt bij je vriendin toe te komen. Uiteraard ga je daar niet naar op zoek bij een Gallardo. Het is de constante kick van het vermogen, het gevoel van het brute schakelen en het geluid van de brullende V10 vlak achter je die je doen vergeten dat je toen je instapte iets anders wilde doen dan enkel rijden. Trackday-waardig dus, al betaal je dan een stevige prijs voor dit speelgoed. De vele liefhebbersdagen in Spa laten zien dat dat voor de meeste eigenaars geen probleem is.

Tekst: Sven Geiregat
Foto's: Sven Geiregat en Wim Verboomen