Lees hier Deel 1 van onze reis doorheen Kazachstan

Rexton, laat ons zien wat je kan

Onze Ssangyong Rexton mag zich meteen bewijzen. Na het ontbijt en de opkuis van de Yurt vertrekken we rond 7u30 richting Almaty. Almaty? Maar daar komen we toch van? Ach, we liggen er niet wakker van en nemen ongeduldig plaats in de Rexton met volgnummer 3. De kar ziet er langst buiten al een heel pak smakelijker uit tegenover de vorige generatie Rexton. Ook binnenin worden we gegroet door een knap Nappa-lederen interieur, voorzien van alle luxe en een afwerkingsniveau waar we eerlijk gezegd van onder de indruk zijn. Een moderne wagen die er staat. Knap, SsangYong. Als het nu nog wat leuk kan rijden… Daar zullen we meteen achterkomen. De Rexton is net iets kleiner dan de GAZ bus.

Zonder enig probleem loodsen we de Rexton tussen de twee immense rotsen door. Met enkele tussenstops en enkele keren opnieuw een bepaald trajectje doen om het Koreaanse camera- en drone-film-team een kans te geven wat leuke beelden te schieten blijken de kostbare tijd zeker waard. Het zeer steile stuk om weer uit de Canyon te geraken werken we af in de 4x4 Low Gear modus. De standaard Koreaanse Nexen N Priz banden hebben nochtans alles behalve een off-road profiel. Voor de Rexton geen probleem, hij trok er zich geen bal van aan en sleurt zichzelf zonder veel moeite uit de situatie. Daarmee noteren we nog een pluspuntje, deze SUV is niet alleen goed voor naar de bakker te rijden.

Snel en licht ontbijt, middag- en avondmaal

De weg van de Canyon naar de snelweg, amper 10 kilometer, was al een serieuze test van vering. Dat er ook Toyota Camry’s, Mercedes E-Klasses en andere normale sedans zich op die weg begaven wilt niets zeggen. Goed voor de wagens is het toch niet.. Goed, die snelweg - een optimistische benaming van een streep asfalt met meer gaten en putten in dan het gezicht van Viktor Yushchenko - vormt het begin van een slopende tocht. We zijn nog niet halfweg als mijn collega plots in zijn spiegel de ski-bak op wagen nummer 5 - de Koreaanse delegatie - open en dicht ziet flapperen. Hoe lang had die al open liggen fladderen en belangrijker, wat zijn ze kwijt? Gelukkig waren de Koreanen ze slim genoeg om geen kostbare camera’s in de bak te stouwen maar wat dan wel… Instant Noodles. Een hele skibak vol. Paniek bij de Koreanen want hun eten was weg. Wij vonden het grappig, maar later bleek de nood voor noodles hoger dan we dachten. De rit naar Almaty was wat overbodig, we hadden dat al eens gedaan en we konden ons nog levendig de vele putten en golvende stukken asfalt voorstellen.

De nood voor een stevige hamburger met frietjes is inmiddels hoog. Gek maar dat is het soort eten dat je verlangt als je echt honger begint te krijgen in een vreemd land. En een vreemd land is Kazachstan zeker. Alex, de organisatieleiding deelt ons via de walkie talkie mee dat we een lunchstop maken “in het beste Koreaans restaurant van Almaty”. Geen hamburgers voor ons dus. Die lunch duurt vervolgens lang, te lang. Voorgerecht, hoofdgerecht… het is al voorbij twee uur 's middags als we aan de laatste 600 kilometer van die dag beginnen. Nog even een snelle stop in het Koreaans winkeltje. Wij kopen er wat snoepgoed voor onderweg, de Koreanen uit wagen nummer 5 roven het Instant Noodles schap leeg als was het voedeslcrisis. Een grappig gegeven, maar iedereen blij. We kunnen weer vertrekken.

Marktje

Bestemming van de dag is Balkhash. Het klink even sexy als een stripster op een travestietenshow, maar toch. Daar rijden we heen. Kort na het vertrek aan de lunchplaats bevonden we ons (op een zondag!) in een extreem drukke buurt vol handelszaken. Links, rechts, voor en achter ons een mensenmassa in en rond auto’s. Van rijvakken hebben ze hier nog niet gehoord en we loodsen de Rextons doorheen de massa. Die maasa vindt ons al minstens zo interessant als wij hen. Zo vragen ze vanuit hun autoraam of we “Amerikanski’s” zijn. Blijkbaar ziet de Rexton er dus echt wat Amerikaans uit. Foto hieronder is voor alle duidelijkheid NIET genomen temidden de massa.

Maar nee hoor. Belgie! Belgium roepen we terug. Daar hebben ze nog nooit van gehoord. Links zien we een handel in koeien en neerhoevedieren waar dierenrechtenorganisaties niet hun beste dag zouden hebben meegemaakt, rechts steekt er nog iemand twee kalfjes, met de poten samen gebonden in de koffer van zijn stokoude Moskvitch en wat verder lopen vrouwen met kinderen richting een wat rustigere plaats om te liften. Dat is de gewoonte hier. Iedereen staat te liften en de Kazachen stoppen binnen de 20 seconden om iemand te vervoeren in ruil voor een zeer klein bedrag. 30 minuten rijden in een taxi? Bij ons kost het gauw 20 euro. In Kazachstan kost dat omgerekend amper 3 euro. Of ze die bedragen bij ons vragen omdat wij er duidelijk uitzien als “niet van hier” het kan makkelijk maar je hebt in elk geval een eerlijk gevoel na een interactie met een Kazach.

hier komt geen eind aan

De rit blijft intussen maar duren. De kilometerborden langs de weg tellen amper af. Onze hoofden worden stevig door elkaar geschud. Gelukkig heeft de Rexton, zonder enige overdrijving, een heerlijk paar sofa’s als zetels. Ze bieden veel ondersteuning en zijn zacht genoeg om de venijnige putten en stenen op de weg niet rechtstreeks in de ruggengraat te injecteren. De vering doet het trouwens ook uitstekend. We zijn nu al goed 6 uur aan het rijden en stevig onder de indruk. Niet alleen van de omgeving maar ook van de Rexton. Oké de wegen zijn meer dan slecht, bar slecht. Zelfs "bar slecht" voldoet niet om ze te benoemen. Maar de omgeving heeft iets. Het is veel van hetzelfde. Honderden kilometers hetzelfde. Gelukkig is wat je ziet wel mooi. Bergen met sneeuw afgewisseld met groene heuvellandschappen. Wilde paarden, zelfs kamelen en ezels… Zeer knap om zien. Tot je een dorpje tegenkomt.

Dan begeef je je echt in een andere wereld. Een wereld waar je van denkt: “Dit moet je gezien hebben in je leven!” Maar eigenlijk ook weer niet. De bevolking op het platteland, de zeer brakke huisjes gemaakt van staalplaten, vier of vijf soorten bakstenen door elkaar en nog wat spullen die kunnen dien als luik of deur. Wat pluimvee en koeien die op een stukje modder leven. Dat in combinatie met de reclameborden voor een gesloten tankstation in het Kazachs Russisch. Je kan van geen enkel woord iets zinnig maken. Onderweg stoppen we ook even voor een plaspauze. Dat doen we wel is als we 600 km rijden. We hebben foto’s van zo’n toilet-aan-de-kant hoor. Onze ogen traande van de ammoniak damp die uit de gaten in de vloer kwamen. Meer was het niet. Een kotje met een 6-tal gaten in de vloer. Je gevoeg laat je dan…. Soit, er zijn mensen die lang hebben moeten wachten om hun boodschap kwijt te geraken.

Watermeloenen?

Alex, deed regelmatig een fuel-check. Elke wagen moest dan even meegeven hoeveel het bereik was. Met een gemiddeld verbruik van 9,6 liter/100 km en een tank van 70 liter diesel konden we behoorlijke afstanden afleggen. Tanken deden we ook niet in zomaar eender welk tankstation. Het merendeel - die er voor ons prima uitzagen - reden we gewoon straal voorbij. De reden waarom weten we nog altijd niet. Gelukkig vonden we altijd op tijd wat we zochten. Wanneer je dan een stadje uit rijdt kan je je verwachten aan opnieuw honderden kilometers waarin niets te zien is, tenzij we de watermeloenen meetellen. Watermeloenen overal. Vrouwen en kinderen zitten soms gewoon op een rijtje naast elkaar om hun meloenen aan de man te brengen. Heb je geen zin in watermeloen dan zijn er ook nog mannen die je honing proberen te verkopen. Nu nog één met Griekse Yoghurt en je hebt een zaakje waar Danone nog een patent op zou nemen.

Ondertussen rijden we verder over die rotslechte en ronduit gevaarlijke wegen. Hopende dat onze banden het niet begeven onder al dat asfaltterreur. In het begin probeer je zo’n wegen altijd voorzichtig te nemen maar dan schiet het helemaal niet op. Dus na een tijdje zien de Kazachen de colonne Rexton’s bij 140 km/h gezwind de obstakels vermijden. Met heel af en toe een stevige knal van de schokdempers en de “ajjjjjj” reactie. Je zou je bijna willen verontschuldigen naar de auto’s toe.

Discotel

Wat wil je wanneer je een lange en helse dag hebt meegemaakt? Twee dingen, eten en rust. Gelukkig komen we volgens de planning aan rond 20 uur aan in het hotel. Helaas, het tikt al tegen 22 uur als we het Balkhash Meer kunnen aanschouwen met de mooie gloed van een zonsondergang aan de andere kant. Om een idee te geven van de grootte: je hebt ongeveer 24 uur nodig om er rond te rijden. Zonder pauzes. Ons hotel grenst aan het meer, al zien we er niet veel meer van wanneer we om 23 uur eindelijk arriveren.

Sleutels voor de hotel kamers worden snel uitgedeeld en we merken meteen luide dancemuziek op. Bleek het een hotel te zijn met een soort van discotheek aan verbonden. Heel tof... (sarcasme) Het restaurant is echter nog niet klaar om ons te ontvangen dus moeten we nog tot 23u30 wachten op ons welverdiende avondmaal. Gelukkig is het gezelschap van die aard dat je het allemaal kan relativeren bij een glas wijn… en stevige discobeats. Slaapwel!