Als je zeker van je stuk bent, dan is het idee om van Seoul (Zuid-Korea) naar Londen (VK) te rijden met vijf gloednieuwe pre-productiemodellen van de Rexton niet zo gek. SsangYong heeft er vertrouwen in. De vijf Rextons doorkruisen in juiste volgorde Zuid-Korea, China, Kazachstan, Rusland, Letland, Litouwen, Polen, Duitsland, België, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk. Onderweg in Duitsland stoppen ze daarbij nog even langst de Frankfurt Motor Show. Het opzet van de Trans Eurasia Trail (TET, vanaf nu) is namelijk de lancering van de Rexton in Europa. Een reis van ruim 12.000 km moet genoeg zijn om de duurzaamheid van de Koreaanse nieuweling te bewijzen. Wij kregen de kans om 2.400 van die kilometers zelf achter het stuur te zitten. De tweede stage van de onderneming: Urumqi to Astana! Of in mensentaal: Van China naar Kazachstan.

Bedankt, China

Zo een hoopje journalisten verzamelen en alles klaarstomen voor zo'n tour is moeilijker dan je denkt. Al zeker met de nogal 'eigenzinnige' landen op de lijst. Voor onze etappe was vooral China de dwarsligger. Met problemen omtrent de visums, rijbewijzen, tot net niet de lengte van onze snorharen. Het was in realiteit een zaak van dwarsliggen. Met als eigenaardig besluit: 'Oké, jullie journalisten mogen het land binnen vliegen maar niet buiten rijden met een auto. Want dat is smokkel'. Tja...

De helft van onze TET-onderneming viel daardoor in het water. Niet getreurd, in Kazachstan zijn we nog welkom! Dat we ooit dachten daar blij om te zijn, dat is andere koek. Bij vrienden en familie dan ook steevast dezelfde reactie als we onze plannen duidelijk maakten: “Kazachstan!?! Wat ga je daar zoeken? Is daar geen oorlog?” Ja, Kazachstan. Om met een SsangYong SUV meer dan 1.200 kilometer te gaan bollen en nee… Het is zowat het enige “-Stan” waar geen oorlog is.

Almaty!

Fast Forward naar 18 augustus, we spreken af aan de incheckbalie van onze hoofdstedelijke luchthaven. Daar halen we onze tickets op bij Turkish Airlines. Zij vliegen ons naar Almaty met een tussenstop in Istanbul. Op 19 augustus rond 6 uur kwamen we aan in Almaty, Kazachstan. De geplande taxi stond ons niet op te wachten maar met een PR-man die van aanpakken weet hoef je nooit lang te wachten. Zo zaten we enkele minuten later met z'n vijven in een Lada gepropt, onderweg naar één van de knapste hotels in Almaty, het Macan Hotel. Toeristisch als we zijn gingen we meteen naar onze kamer waar enkelen kozen voor een douchebeurt en een powernapje want een uur later hadden we al een taxi klaar staan. We zijn op dat moment al meer dan 24u wakker. Tijd dus voor een koffie.

Wachtend op de taxi komt er plots een onguur uitziende Kazach met slechts één tand in zijn geheel smoelwerk op ons afgelopen. “Taxi? Taxi?” Even later komt er een tweede kerel aangereden. Beiden staan nu voor ons met hun aftandse wagens, geen enkel ding aan de auto dat zegt “dit is een Taxi”. Het hotelpersoneel stelde ons gerust “ja, hoor, dat zijn ze!” Oké, instappen! Behoorlijk stevig op de gaspedaal bracht hij ons naar waar we toe wilden, zo'n 15 minuten rijden voor pakweg 5 euro. Aan taxi’s geef je alvast geen fortuin uit.

toeristische ramp

We trokken naar de Green Market. Veel bedrijvigheid was er nog niet te vinden maar het potentieel van de ruim 300 kraampjes, 10-tallen vlees-, groenten- en fruithandelaars was genoeg om een beeld te krijgen. De lappen vers paardenvlees werden er trots uitgestald en de groenten en fruit in mooie stapeltjes geplaatst om de klanten te verlekkeren op hun koopwaar. Het heeft dan iets moois, ons vlees kopen we toch nog altijd liever in een gekoelde ruimte. Goed, die koffie! We vinden een lokaaltje waar een koppeltje aan twee tassen ligt te slurpen en de tafeltjes gedekt zijn zoals bij grootmoemoe. We nemen plaats en al snel is duidelijk dat ze hier weinig toeristen over de vloer krijgen. Koffie bestellen, het is ons toch gelukt.

Enfin, iedereen kreeg dezelfde bak oploskoffie met melk voor zich en daar deden we het mee. Na dat opkikkertje trokken we verder door het smog richting de kabelbaan die ons naar het hoogste punt in Almaty kon brengen. Toeristische aanrader! Althans volgens het hotelpersoneel. Buiten het vreemde zicht van een olympische installatie om schans te springen was er geen bal te zien. Dan maar een hapje eten in een restaurant met uitzicht. Moest je je ooit in Kazachstan begeven. Als ze met typische/traditionele gerechten afkomen en je hebt een fijn smaakpalet… kies dan voor iets geheel anders. Autofans Top Tip! De vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Kazachen maakte veel goed. 13 uur alweer! Snel naar het hotel want om 14 uur komt het busje (niet dat hierboven) ons halen om naar de Canyon te rijden.

Wauw (!)

We hadden het niet verwacht maar er stond een piekfijne Mercedes Sprinter-bus ons op te wachten om ons naar de Charyn Canyon te brengen. Zowat de Grand Canyon maar dan in het klein. Tijdens die vier uur durende rit kregen we al een voorproefje van de wegen in Kazachstan waar wij ons gingen op begeven met de Rexton. Ja, de Rexton, we hebben hem nog niet gezien. Ook bij aankomst aan de Canyon, waar we gingen overnachten, was het niet duidelijk of we nu met de epische GAZ 4x4 busje naar onze slaapplaats diep in het Canyon moesten rijden of dat we dat met de Rexton gingen doen.

Helaas in de verste verte nog geen SsangYongs te zien. Na diverse vruchteloze pogingen om het aankomende konvooi van Rexton’s te bellen –smartphones, zonder ontvangst… - hakt Bart, onze PR-man de knoop door en we kruipen enthousiast in het GAZ-busje. Trots laten de lokale mannen ons het busje in detail zien. “2.7 Injection motor!” “4x4!” “GAZ!” Vooral het “Injection” deel hebben ze meermaals benadrukt. Geweldig deze conversaties. Bij het binnenrijden van de Charyn Canyon staan er diverse waarschuwingen waaronder het totaal verbod op niet 4x4 voertuigen. Wanneer we enkele minuten later vrij recht naar omlaag rijden is meteen duidelijk dat zo’n waarschuwingen niet overdreven zijn. Dit gaat behoorlijk steil!

Alsof de rit door de canyon nog niet adembenemend genoeg is staan we plots voor twee gigantische rotsen waar duidelijk de weg gewoon doorloopt. Met een ongezien gezwindheid en amper een goeie 5 cm speling links en rechts loods de chauffeur de GAZ-mobiel door de rotsen. Dat we dàt met een Rexton zouden doen was toen nog ondenkbaar. Even later komen we aan op het Yurt Hotel. De traditionele tenten staan op ons te wachten.

Enfin, het leek eerst alsof we daar vrij ongepland aankwamen. Het persoon geen letter in de Engelse taal machtig, geen ontvangst, al helemaal geen WiFi… we zaten daar mooi met een lauwe pint in de hand, diep in de prachtige canyon en nog steeds geen Rextons te bespeuren. Onze PR-man ondernam een uurtje later toch nog een poging het Rexton-team te contacteren. Ongeveer een uurtje later horen we dieselmotoren aankomen! Ze zijn er! De vijf Rextons, mooi gewrapt in de TET-liverij en al voorzien van een aardige hoop stof en vuil. Deze karren hadden er al 6.000 km van de TET achter de kiezen. De sfeer zat er meteen goed in en de avond kon niet meer stuk. Tijdens een wandelingetje naar de Hudo (de kamping-toilet voor niet ex-Scouts) bleek dat de adembenemende massa van sterren, ook wel gekend als de Melkweg, vlak boven onze Charyn Canyon te zien was. Een prachtige slaapmutsje voor deze lange dag vol verwarring. Op naar die Yurt voor wat welverdiende nachtrust!

Morgen krijgen jullie het tweede deel van deze TET-expeditie voor de kiezen. Met, jawel, de Rexton in de hoofdrol!